Z zawodu jestem fizjoterapeutą, od wielu lat nie pracuje w zawodzie, zawsze bardziej ciągnęło mnie do pracy nauczyciela, myślę że mam to we krwi, ponieważ moi rodzice byli nauczycielami. Od zawsze słyszałem od rodziny i znajomych, że jestem dobrym kierowcą przejechałem w swoim życiu naprawdę wiele kilometrów w różnych krajach europejskich, to był zapalnik do tego rozpoczęcia kursu instruktorskiego. Zdałem egzamin państwowy z bardzo dobrym wynikiem, wielu nauczycieli badających refleks instruktora było pod dużym wrażeniem mojego odruchu w sytuacji stresowej. Od tego momentu wiedziałem, że to jest to. Kiedy wsiadam z kursantem do samochodu, oprócz bycia nauczycielem, zawsze staram się podchodzić do każdego indywidualnie, obserwuję jak się zachowuję w sytuacji stresującej, nowej dla kursanta, tłumacze każdy manewr, dopowiadam co należy poprawić, chwalę kiedy widzę że jest progres nawet najmniejszy. Nigdy nie krzyczę w samochodzie, jesteśmy dorosłymi ludźmi i uważam, że krzyk w niczym nie pomoże. Każdy z nas kiedyś się uczył.

Poza pracą, staram się zawsze myśleć o ludziach, którzy potrzebują pomocy i wsparcia nie tylko materialnego. Mam zaprzyjaźnionych starszych sąsiadów, którym gdy wybuchła pandemia COVID-19 starałem się pomóc i dać namiastkę normalności, która była im bardzo potrzebna. Gdy wybuchła wojna w Ukrainie, naturalnie zabrałem się za pomoc przy wsparciu KPOWES’u w Bydgoszczy, prowadziłem zajęcia doszkalające dla ukraińskich kobiet, aby jak najszybciej mogły być aktywnie zawodowe. Moja rodzina często się śmieję, że najpierw pomyślę o innych a dopiero na końcu o sobie.

W wolnym czasie bardzo lubię gotować, czytać książki (pożeram w całości kryminały, książki historyczne).